Van Elbasan rijden we over een goede weg en een stuk snelweg naar Tirana. Zodra je over de heuvels komt zie je vanuit de verte Tirana al liggen. Wat een grote stad, het is ook niet voor niks de hoofdstad.
Camping Tirana
We kiezen voor camping Tirana, ondanks dat we weten dat het laatste stuk weg ernaar toe niet zo goed is. Zodra je de snelweg af rijdt kom je op een 'witte' weg (wit op de kaart). Het is nog wel asfalt, maar het is hobbelweg, gat in de weg, touw over de weg, tegenligger op smal stuk, nog weer een gat en ga zo maar door. Als laatste mag je nog 1,5 km rijden over een gravel weg. Gelukkig is het droog, het schijnt dat de camping vorige week bijna niet te bereiken was door de vele regen die er gevallen is. We tuffen langzaam omhoog, het hobbelt, er zitten gaten maar het lukt.
Tip: als je naar deze camping gaat doe de aanrijroute vanuit het westen en niet vanuit het oosten. De mensen vanuit de oostkant hebben een vele langere gravel weg gehad en ook een vele steilere weg.
Camping Tirana ligt prachtig. Je kijkt uit over een meer, het is rustig, groen. In de nacht hoor je alleen de kikkers. Hier geldt Instagram versus reality Instagram dan krijg je hetzelfde prachtige uitzicht. Niets aan gelogen.
Tirana
Vanaf de camping kan je een taxi reserveren, maar wij rijden met onze eigen auto naar het centrum. We parkeren er net iets buiten in een grote garage onder het casino. Prima om te doen. Alleen in de stad zelf is het druk. Het toetert, het steekt over, het fietst, het bouwt, het fluit (klaarovers van politie), ofwel het is lekker druk in de stad.
We komen eerst langs een grote piramide die je kan beklimmen. Hij is gebouwd naar een ontwerp van dochter en schoonzoon van president Hoxha. In de jaren negentig hebben humanitaire organisaties intrek genomen en daarna is de piramide in verval geraakt. Tot een paar jaar geleden. Eerst zou de piramide afgebroken worden, maar na een petitie is hij gebleven en vernieuwd. Rudolf klimt naar boven en ik blijf lekker beneden in de schaduw op een bankje zitten.
We wandelen richting het centrum over brede boulevards, veel groen, speelgelegenheid voor de kinderen en het is netjes. Geen afval of smerigheid.
Het Skanderbeg plein is het meest centrale plein in de stad. Het lijkt of veel bezienswaardigheden rondom dit plein zijn gevestigd. De strijder Skanderberg staat zelf ook op het plein hij zit op een groot paard.
House of leaves
Wij gaan eerst naar House of Leaves. Een medische kliniek uit de jaren '30 die best vooruitstrevend was en vanaf het Hoxha regime omgebouwd is tot hoofdkwartier van de Albanese veiligheidsdienst (Sigurimi). De veiligheidsdienst had de taak om alles te weten, mensen af te luisteren, te spioneren, te martelen etc. Het laboratorium werd omgebouwd tot doka, behandelkamers tot martelkamers. Het museum geeft op indrukwekkende wijze weer hoe het er aan toe ging en welke afluistermaterialen gebruikt werden. Het mooie is dat het gebouw van de oude kliniek bewaard is gebleven. Het staat bijna verscholen tussen alle nieuw en hoogbouw.
We gaan op zoek naar een lunch en nog geen 50 meter van House of Leaves vinden we een typische Albanees snack eettentje, maar dan wel met Griekse döner. Heerlijke broodjes met heerlijke döner in een klein eettentje achter op het terras - wat je aan de voorkant niet kan zien.
Misschien goed om er even bij te vertellen dat ik dacht dat ik dit niet lustte, maar sinds Griekenland heb ik ontdekt dat ik het heel lekker vindt. (wel met kippenvlees) Rudolf vindt het prachtig dat ik altijd geroepen heb dat ik het niet lust en nu ik bijna 50 ben ontdek dat ik het super lekker vind :-).
Bunk'Art2
Een tentoonstelling in een voormalige atoombunker van het ministerie van binnenlandse zaken over het communistische bewind. Het schijnt dat er veel meer zijn in Albanië.
Tja kleine ruimtes en tunnels zijn niet mijn sterkste kan. Toch ga ik naar binnen, want aan de andere kant ben ik nieuwsgierig. Je wordt door gangen langs een aantal kamers geleid en in elke kamer zie je via foto's, film en documentatie een stukje van het regime. Van voor WOII, tot het communistische regime van Hoxha en de bevrijding van dit regime.
Doordat we House of Leaves al hebben gezien is het goed te volgen. Veel Art - Kunst is er trouwens niet. Wel een aantal gesloten deuren, die de weg om verder het bunkercomplex in te gaan versperren. Dus een aantal bunkers is nog steeds aanwezig............ spannend.
Centrale markt - bazaar
Rondom het Skanderplein staan nog veel meer bezienswaardigheden, maar wij kiezen voor de centrale markt de bazaar.
De centrale markt is overdekt. Vlees en vis wordt binnen verkocht, fruit, kleedjes, tabakspijpen, nootjes, souvenirs buiten. Je kan heerlijk langs de kraampjes struinen en ja het is ons gelukt om een kleedje te kopen. Ze hebben ze in allerlei soorten en maten en toch ook weer anders dan in Gjirokaster. Voor 1000 Lek - 9 euro laten we deze niet liggen. Gewoon een kleine van 1 bij 1,5 voor in de caravan.
Lianne als campingbeheerder
Op woensdagavond vraagt de eigenaresse aan mij of ik eventuele nieuwe gasten wil opvangen. Ze moet met haar dochter naar de stad, voor een training. Geen probleem. Het blijft rustig, totdat er ineens vijf Roemeense motoren vlak voor het donker komen aanrijden. Ze hebben gereserveerd! Helaas weet ik daar niks van, maar ik kan ze wel helpen. Op een kleine verhoging zijn tent plekken, maar onze auto staat voor de trap. Ik geef Rudolf opdracht om de auto te verplaatsen, zodat zij hun motoren daar kunnen neerzetten. De mannen helemaal blij, ze konden gelukkig goed Engels.
Een paar Duitse gasten zeggen dat de motorrijders wel aan mij moeten betalen :-).
Suppen en zwemmen in het meer
Op de ochtenden schijnt de zon en op de middag komt er soms wat regen of onweer. Het meer ziet er zo lekker uit dat we de SUP opblazen. Vorige zomer heb ik voor het laatst gesupt, maar lekker suppen in alle rust, genieten, ontspannen is wel wat ik me had voorgesteld in mijn dromen (letterlijk) toen we op reis gingen. Jawel het is heerlijk, wat onwennig, maar heerlijk. Rudolf neemt zelfs een duik in het meer en gaat lekker zwemmen. Dit is pas echt vakantie!
Krujë
Op zaterdag vertrekken we van camping Tirana en gaan naar Krujë. Een rit van maar 30 km, waar je dan 50 minuten over doet. Tenzij......... tenzij je bij een open gebroken weg komt.
Google leidt ons achter het vliegveld van Tirana langs en dit is een goed geasfalteerde weg, totdat......... totdat dit niet meer zo is en er een weg vol gravel, gaten, heuvels is en een provisorische brug waar wij niet overheen kunnen met de caravan. We weten dit, want we zijn een stuk de weg opgelopen en hebben mensen gevraagd.
Rudolf laat een aantal woorden vallen die ik hier niet zal herhalen.
Zonder handomdraai keert hij de caravan op een inham, rijdt achteruit en we rijden dezelfde weg weer terug naar het vliegveld. In werkelijkheid heeft dit wel 20 minuten bij elkaar geduurd.
Dan rest ons niets anders dan aansluiten in de file. Waarom? Omdat er wegwerkzaamheden zijn, omdat het druk is én omdat de Albanesen op een bepaald punt rijden als, tja als wat. Vul zelf maar in.
Het is een eenbaansweg, die uitkomt op een druk kruispunt, waar ook de afrit van de snelweg is, waar je links en rechts kan. Ondanks dat het een eenbaansweg is, kunnen de Albanezen hier met vier auto's naast elkaar rijden. Ze wachten niet netjes, halen gewoon in, ondanks dat er tegenliggers aankomen. De andere kant komt daardoor ook niet vooruit. Totale chaos en toch kruipt het langzaam voort.
Uiteindelijk zijn we 2 uur verder als we op Krujë camping arriveren. De rest van de dag doen we even niets!
Totdat we uit eten gaan bij een restaurant vlak bij de camping, maar 8 minuten lopen. Ken je het bijgeloof niet onder een ladder doorlopen? Nou dit was er ook zo een.
Ze waren bij een huis aan het werk, waarbij ze met een emmer stenen omhoog aan het takelen waren. Ze hebben hier nog niet de hulpmiddelen en techniek zoals in Nederland.
Ik dacht nog ik stap even een meter opzij, ik loop er niet onderdoor. Alsof het zo moest zijn, er valt een grote baksteen naar beneden en hij spat in duizend stukjes uit elkaar. Ik voel ze tegen met benen en armen spatten. De schrik sloeg mij om het hart, ik had er niet aan moeten denken dat zo'n baksteen op je hoofd op arm komt.
De mannen? Die schelden alleen maar tegen elkaar, wij lopen maar rustig door. Even bijkomen.
Toen we na het eten terugkwamen kwam er toch een soort van excuus, met handgebaren 'stom van ons'.
Op zondag rijden we de berg op naar Sari Salltik. Ik heb zaterdagavond nog aan de eigenaar gevraagd of de weg geasfalteerd is en dat is zo. Sari Salltik ligt op de top de berg achter de camping, achter de stad Krujë en is behalve een plek met magnifiek uitzicht ook een religieuze bestemming.
De rit naar boven is prachtig, de weg is goed, hier en daar elkaar even laten passeren, maar wat is de natuur zo in het voorjaar mooi in Albanië. Bovengekomen zien we alleen Albanezen, de toeristen hebben deze plek nog niet ontdekt. Het feit dat de weg nu zo goed is aangelegd zal dit niet meer lang duren denk ik.
Boven kan je een over een groot deel van Albanië uitkijken. Helemaal vanaf de kust voor Skodër, naar Durrës en Tirana en nog iets verder. Dit is 'by far' het mooiste uitzicht wat we tot nu toe op onze reis hebben gezien.
Het hotel / restaurant wat er staat is leeg, maar er is wel een oppasser die het hek voor de tempel van Sari Salltik open doet. Sari Salltik schijnt tijdens zijn leven diverse wonderen verricht en werd daarom heilig verklaard. Hij heeft de islam naar de Balkan gebracht. Er is een 13e eeuwse tempel die in de grotten is gebouwd . Als je via een steile trap nog verder omlaag gaat kom je bij het heilige water.
De Albanezen hebben zelf kaarsen meegenomen en die steken ze in de tempel aan en daarna gaan ze omlaag naar het heilige water. Dit water strijken ze over hun voorhoofd en op het hoofd.
Volgens de legende is Sari Salltik in zeven kisten begraven in afgelegen steden en dorpen over de Balkan. Inmiddels zijn er een aantal gevonden, onder andere in Krujë.
Bij toeval ontmoeten we de oppasser die iedereen een snoepje aanbiedt, maar hij biedt ons ook een Turkse koffie aan. We worden binnen uitgenodigd, mogen op de bedden/banken zitten en hij vertelt honderduit. Hij kan ook een beetje Italiaans. Hij vertelt dat veel Albanezen wel wat Italiaans kunnen. (vanuit historie of vanuit smokkel vraag ik mijzelf af). Hij wil met ons op de foto, hij maakt een selfie en wij maken een selfie. Hij wil niks voor de koffie hebben, hij heeft een geweldige dag zegt hij. Wij ook, weer een spontane ontmoeting met een gastvrije Albaniër.
Na deze ontmoeting rijden we de berg af en gaan we richting de bazaar van Krujë en de ruïnes van het kasteel. Deze bazaar schijnt de oudste van Albanië te zijn, het is in ieder geval wel een die groter is dan die van Gjirokaster en Berat.
Op de bazaar kan je weer allerlei producten kopen en net zoals in de andere steden is het grootste deel productioneel gemaakt. Er zijn maar een paar winkels die nog origineel handwerk en antiek verkopen.
Wat irritant is, is dat er bij elke deur verkopers staan die je met hetzelfde praatje naar binnen willen lokken. Juist dan doen wij het niet. We gaan naar binnen waar het ons niet gevraagd wordt. Juist daar vinden we een dame die met de hand aan het werk is. Die ook eerlijk zegt wat productiewerk is en wat handgemaakt is en hoe je dat verschil kan voelen. Uiteraard gaan we niet zonder kleedje weg en ook een tafelkleedje heb ik gekocht. We mogen haar ook nog filmen en een foto maken. Onze dag is weer compleet.
We gaan nog lekker eten in een traditionele taverne, niet de moderne maar de juist die er wat ouder uitziet. Waarom? De Albanezen zitten er zelf ook.
De ruïnes van het kasteel vallen een beetje tegen, maar binnen de kasteelmuren ontmoeten we nog wel 'Xeni'. Hij wordt beschreven in de Albanië gids van Dominicus geschreven door Yvonne van Osch. (in onze gids op blz 92 bij Krujë)
Krujë lag niet in onze planning toen we Albanië binnen kwamen, maar we kunnen het iedereen aanraden. Ga dan ook zeker de berg op, met de auto, de fiets of wandelend. De natuur is prachtig.
Wij gaan weer verder naar ons volgende avontuur.
Warme groet uit Krujë
Comentarios