🎒 Pelgrim zijn in de moderne tijd – met caravan, hond en hart
- 11 mei
- 4 minuten om te lezen
Wat is een pelgrim eigenlijk?
Volgens de klassieke definitie is een pelgrim “iemand die een reis maakt naar een heilige plaats uit spirituele of religieuze overtuiging.” Maar vandaag de dag is die betekenis aan het verschuiven.
Misschien is een pelgrim in 2025 juist iemand die op reis gaat met een ander doel: om te groeien, te voelen, te zoeken. Zonder vast pad. Zonder eindpunt.
Misschien is een pelgrim… iemand zoals wij.
Je hoeft geen zware rugzak te dragen of blaren op je voeten te hebben om een pelgrim te zijn. Je hoeft niet eens een eindpunt te hebben.Wellicht is het juist andersom: misschien bén je pelgrim als je onderweg bent zónder plan, zónder vaste bestemming. Zo voelen wij het soms ook – als we weer ergens een grens oversteken, een onbekende stad binnenrijden of voor de zoveelste keer ons thuis op wielen op een nieuw veldje zetten.
Geen rugzak, wél uitdraaisteunen.
Geen wandelschoenen of blaren, maar een Volvo met een Tabbert caravan erachter. Geen herbergen, maar campings. Geen schelp om onze nek, maar herinneringen in onze caravan.
Elke keer als we een grens oversteken, een onbekende stad binnenrijden of ons thuis op wielen op een nieuw veldje zetten, voelen we het weer: we zijn onderweg, op zoek, open voor nieuwe ervaringen.
In Santiago de Compostela kwamen al die gevoelens samen. Een plek vol betekenis. Niet alleen voor de wandelaars van de Camino, maar ook voor reizigers zoals wij.
Moderne pelgrims herkennen elkaar
Soms voelt het alsof we een onzichtbare route volgen. Niet vast uitgestippeld, maar gevoelsmatig. Onze reis door Europa begon niet met een doel, maar met een verlangen naar vrijheid, vertraging, eenvoud en betekenis. Terwijl we van land naar land trokken – over bergen, langs meren, door dorpen – merkten we dat we steeds meer gingen leven als moderne pelgrims.
We zijn onderweg.
We laten dingen los die we ooit belangrijk vonden.
We vinden rust in beweging.
Elke plek, elk mens, elke ervaring voegt iets toe aan wie we zijn.
We slapen niet in herbergen, maar op campings. We dragen geen schelp, maar wel de sporen van tientallen ontmoetingen. En Misty? Die is onze vrolijke medereiziger, altijd enthousiast en altijd in het moment.
Santiago de Compostela: eindpunt en begin
In de buurt van Santiago in Arzúa, waar de Camino de Santiago eindigt, stonden we op camping Teira Boa – verrassend goed verzorgd en pal langs de wandelroute. ’s Ochtends zagen we de eerste pelgrims al voorbijtrekken. Wandelend, strompelend, lachend of juist in stilte of in gesprek.
Wij reden met de auto naar een parkeerplaats vlak bij het centrum In Santiago. Vanaf daar wandelden we rustig richting de kathedraal. Geen finishlijn voor ons, maar wel verwondering!
Het plein vol verhalen.
En ineens sta je daar. Op het beroemde plein voor de kathedraal.
Vol mensen en vol emotie. Een wirwar van wandelaars, maar ook trotse fietsers met de fietsen in de lucht en tientallen rugzakken op de grond. Omhelzingen, selfies, tranen en een draaiorgel op de achtergrond maakt het bijna surrealistisch.
Wij staan daar tussen als toerist, toeschouwer, maar ook geraakt! Het is alsof je onderdeel bent van iets groters. Van een eeuwenoud verhaal dat nog steeds voortleeft.
De kathedraal en het kaarsje
De kathedraal is indrukwekkend. De wachtrij is eerst eindeloos, dus we wijken uit naar een terras. Helaas een toeristenfuik zoals we dat noemen. Na 15 minuten wachten en bediening die ons steeds voorbij loopt vertrekken we – niet omdat we geen geduld hebben maar omdat het niet goed voelt.
We vinden vervolgens een mooi plekje in de schaduw, buiten de drukte. Zeer vriendelijke bediening en hebben een heerlijk broodje tonijn gegeten. Langs het terras loopt toevallig de pelgrimsroute. We voelen ons helemaal op onze plek.
Later, als de rij bij de kathedraal korter is, gaan we alsnog naar binnen. We slaan de lange rij naar het graf van Jacobus over, maar steken wél een kaarsje aan. Voor iedereen die onderweg is – op welke manier dan ook.
Een onverwacht ontroerend moment
Als we weer terug op het plein zijn, wordt ineens geklapt. Er staat een erehaag. en een groep mensen verwelkomt de laatste wandelaars van hun pelgrimsreis. Er wordt gehuild en gejuicht. Het doet denken aan de finish van Alpe d’HuZes. Niet voor de roem, maar omdat het iets betekent.
Ook al zijn wij er “gewoon” met de caravan gekomen, het raakt. Omdat we herkennen wat zij voelen. Ook wij weten hoe het is om onderweg te zijn, om vol te raken van een plek, om dankbaar te zijn voor de reis zélf.
Zijn wij ook pelgrims?
Op de terugweg vraagt Lianne aan Rudolf: “Zou je ooit de Camino zelf willen lopen?” Zijn antwoord: “Daar zeg ik niet direct ja tegen, maar ook geen nee.”
En ze snapt dat.
Want misschien hoeft pelgrim-zijn vandaag de dag niet meer te draaien om afzien, discipline of kilometers.
Misschien gaat het over leven met intentie. Over onderweg zijn zonder haast. Over loslaten en kijken, écht kijken.
Dat is wat wij doen.
Dat is wie we zijn.
Pelgrims – op vier wielen, met een geweldige hond, een open hart en een eindeloze nieuwsgierigheid.
📍Praktische tip voor caravanreizigers in Santiago de Compostela
Camping TeiraBoa is een ideale uitvalsbasis voor Santiago het ligt er zo'n 40 km vandaan. Goede voorzieningen, goed restaurant en je ziet de Camino letterlijk aan je voorbijtrekken.
Parkeren in het centrum kan op Aparcadoiro Xoán XXIII – grote parkeerplaats op wandelafstand van het plein.
Vermijd de toeristen terrasjes direct bij de kathedraal – kies voor een zijstraatje of pleintje iets verderop. Beter eten, betere sfeer, meer rust.
Mooi geschreven en heel herkenbaar. Als lopende pelgrim maar ook als reizende pelgrim.