Puglia blijft je verbazen

Tijdens onze rit van Matera naar Gallipoli in Puglia, merk je dat het landschap langzaam verandert. De heuvels verdwijnen, het landschap wordt vlak , je ziet veel (helaas dode) olijfbomen en de zee is bijna altijd in zicht.

De hak van de laars, daar wilden we in 2017 al naar toe, maar konden we geen camping reserveren in het hoogseizoen. Zes jaar later zijn we er dan toch in het voorseizoen.

Gallipoli

We belanden na een korte rit op een gemoedelijke camping bij Gallipoli, namelijk agricamping Torre Sabea. Alleen de weg scheidt de camping van de zee en het rotstrand.

We voelen ons gelijk thuis op deze camping. Spontaan en vriendelijk ontvangst, heerlijke warme douches waarvoor je niet extra hoeft te betalen, een grote plek en Misty is ook welkom. Nog geen 200 meter verderop zit een grote supermarkt, waar we elke dag heerlijke verse broodjes kunnen kopen. Die je trouwens ook op de camping kan bestellen een dag van tevoren.

Vanaf het strand heb je uitzicht op de stad Gallipoli met haar lichte kalkstenen huizen.

Het stadje Gallipoli ligt 5 minuten fietsen hier vandaan en het oude centrum ligt op een schiereiland verbonden door een brug. De visserij is hier nog heel actief en dat maken we zelf ook mee.

Wanneer we op een zondag door het oude stadje fietsen was het er erg druk, dus zijn we op maandag met de auto nog een keer gegaan. Als we de auto om 17.00 uur parkeren is het flink druk in de haven. De vissersboten zijn net binnen en de mensen kunnen de verse vis rechtstreeks van de boot kopen. Wat een gezelligheid, stoere vissersmannen die net aan land zijn, iedereen roept wat door elkaar - wat wij niet verstaan. We herkennen de garnaaltjes en inktvis, maar de overige vis niet. Voor we het weten zijn we een half uur verder, voordat we doorlopen naar het stadje zelf.

Het stadje zelf was op maandag erg rustig. Het kasteel was dicht, veel winkels waren dicht, maar de kerken niet. In de kathedraal van het stadje - elke stad van enig aanzien heeft deze- hebben we weer rondgedwaald. Zelfs 'achter de schermen', ofwel in de parochie en achter het altaar. Doordat het rustig is kunnen we heerlijk dwalen door de steegjes met mooie doorkijkjes naar zee.

De zonsondergang kan je prachtig bekijken van het uiterste puntje van het schiereiland.

Olijfbomen

Olijfbomen zijn kenmerkend voor Puglia. Het is een van de grootste leveranciers van Europa, samen met Spanje.

Er heeft zich echter hier een drama voor de ondernemers voltrokken. De bomen gaan dood. De telers moeten machteloos toezien hoe hun mooie olijfboom gaarden wegkwijnen.

Al een aantal jaren is dit aan de hand en het is als eerste ontdekt in de buurt van Gallipoli.

Dit komt door de bacterie Xylella, een door Europese Commissie bestempeld als een van de gevaarlijkste plantenbacterie ter wereld. Heeft een boom eenmaal deze bacterie dan sterft de boom van binnenuit van de dorst. De bacterie wordt verspreid door een inheems schuimvliegje die een beetje vloeistof uit de boom zuigt en op deze manier meeneemt naar andere bomen. Er is helaas nog geen remedie tegen deze bacterie.

Het landschap ziet er daardoor "armoedig" uit door de vele dode bomen. Het binnenland is dor, droog, halve bomen en dode takken.

Toch zie je hier een daar ook nieuwe beplanting. Telers die het er niet bij laten zitten en opnieuw jonge olijfbomen planten in de hoop dat ze volwassen mogen worden en weer heerlijke olijven produceren. Ik hoop het voor ze, want dit is verschrikkelijk voor ze.

Santa Maria di Leuca

Het meest zuidelijke puntje van de hak van de laars. De weg er naar toe is erg goed. Sowieso zijn de wegen hier beter dan rondom Napels, Calabrië en Sicilië. En de Italianen rijden ook rustiger en netter. We kunnen weer een knipperlicht van de auto aanzetten, het heeft weer nut 😉.

Op dit zuidelijkste punt staat een hele grote vuurtoren, die we helaas niet kunnen beklimmen. Verder staat er natuurlijk ook een kerk. Hoe kan het ook anders. Vanaf de kerk kan je prachtig naar beneden kijken naar de vissershaven, die nu wel rustig en verlaten is. Bij goed weer schijn je zelfs Albanië te kunnen zien vanaf dit punt

We rijden naar beneden naar de haven, zodat we de kerk ook van beneden naar boven kunnen fotograferen. Tijdens het wandelen zien we een 'nautic' shop - maar meer een 'alles of niets winkel' zoals wij dat noemen. En ja, ze hebben karabijn haken.

Het Italiaanse mannetje helpt Rudolf met uitzoeken, en ook met het touw. We hebben beide nodig, omdat Misty haar eigen kracht niet kent en dus de huidige haken van het huidige touw heeft losgetrokken. Het mannetje heeft gelijk door dat het voor 'cavallo' (paard) Misty is. Hond is trouwens 'cane' in het Italiaans, maar wij zijn gewend dat ze voor de grap vragen of het een cavallo is.

Terwijl ik heerlijk buiten van het uitzicht geniet, duurt het even voordat Rudolf weer naar buiten komt. Wat blijkt? De man heeft het touw met gedegen vissersknopen vastgemaakt aan de karabijnen. Die komen echt niet meer los. Geweldig deze alles of niet winkel, ook te zien in de volgende vlog.

Als we nog een stuk verder rijden komen we echt bij het zuidelijkste punt. Je kan hier wandelen over de rotsen, met gevaar voor eigen leven. Het lukt me niet om helemaal tot het einde te komen, want ik zie ook een grot waar je naar binnen kan. Normaal doe ik dit nooit, zegt Rudolf, maar nu begin ik er toch aan. Het lukt me niet helemaal, maar de klim was al leuk genoeg. Om later te zien dat je van de andere kant veel makkelijker naar binnen kon. Dat doe ik dan ook nog een keer, hoewel ik merk dat mijn bovenbeenspieren iets tegensputteren. Ik kan uiteindelijk wel een hele mooie foto maken van de zee die de grot instroomt en van Rudolf en Misty vanaf beneden naar boven. Los daarvan vond ik het leuk om te doen.

Puglia

Dit is nog maar het eerste deel van Puglia. We zijn ook nog naar Otranto en Lecce geweest en hebben nieuwe dierenvoeding gekocht bij iemand die alleen Italiaans spreekt. Dus genoeg voor een blog voor volgende week. Eerst maar eens de bovenbeenspieren wat rust gunnen, voordat ik weer gekke dingen doe.

Ciao Tutti, vanuit nog steeds Gallipoli